Συχνά στο συγγενικό και φιλικό περιβάλλον, όταν δινόταν ευκαιρία, ανέφερα μερικά περιστατικά από τα δύσκολα χρόνια της ζωής μου. Οι αφηγήσεις προκαλούσαν ενδιαφέρον και οι ακροατές με παρακινούσαν να τα γράψω.
Εύκολο είναι να σου λέει ο άλλος να γράψεις, αλλά ήξερα πόσο δύσκολο είναι αυτό και πόσο απέχει το γράψιμο από την προφορική αφήγηση.
Στο τέλος, υπερνίκησα τους δισταγμούς και ανέλαβα το τολμηρό εγχείρημα. Θα είμαι πραγματικά ευτυχής, αν με το μικρό μου βιβλίο θα προσφέρω κάτι το θετικό στον αναγνώστη.
Επειδή αναφέρομαι αποκλειστικά σε γεγονότα, στα οποία υπήρξα αυτόπτης μάρτυς, ελπίζω ότι αυτό είναι κάποια εγγύηση για την αντικειμενικότητα της αφήγησης. Ταυτόχρονα, υπάρχει ο κίνδυνος, η αναφορά στο πρόσωπό μου να δίνει την εντύπωση περιαυτολογίας. Θέλω να διαβεβαιώσω τον αναγνώστη, ότι αυτό έγινε αναγκαστικά και παρά τη θέλησή μου και ότι θα ήταν για μένα πολύ δυσάρεστο, αν έμενε αυτή η εντύπωση.
Άλλωστε είναι πασίγνωστο, ότι χιλιάδες άλλοι αγωνιστές αντιμετώπισαν πολύ μεγαλύτερες δοκιμασίες και πολλοί θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους στον αγώνα.
Ίσως για μερικά περιστατικά οι ημερομηνίες να μην είναι ακριβείς και γι' αυτό θα ήθελα την κατανόησή σας. Επίσης να με συγχωρήσει ο αναγνώστης, για τη γλώσσα και το ύφος. Είναι φανερό ότι δεν έχω λογοτεχνικές ικανότητες.
Θα 'ταν παράλειψη να μην εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στους συντρόφους μου Βασίλη Βενετσανόπουλο, Αντώνη Καλαμπόγια, Πολυχρόνη Βάη, Γιάννη Παλάσκα, Ζήνωνα Ζορζοβίλη και όσους άλλους με βοήθησαν με χρήσιμες παρατηρήσεις πριν την έκδοση του βιβλίου.