Ο γοητευτικός μικρόκοσμος των μανιταριών σώπαινε σαν αρχετυπική εγγραφή στις σελίδες ενός βιβλίου παραμυθιών από τα παιδικά μας χρόνια. Υπήρχαν εκεί κάτι κοκκινοκαφετιές ομπρελίτσες με λευκά στίγματα που ξεφύτρωναν καθυστερημένες μετά τη βροχή. Αυτή η εικόνα εμπλουτίστηκε αφάνταστα όταν ανακαλύψαμε τη δουλειά του Γιώργου Κωνσταντινίδη και διαπιστώσαμε ότι οι φτωχοί μύκητες, που κατά μια εκδοχή του Παυσανία έδωσαν το όνομα στις πολύχρυσες Μυκήνες, καλύπτουν ένα απίστευτα πλούσιο φάσμα από φόρμες και χρώματα. Πέρα από το αυστηρά επιστημονικό του ενδιαφέρον το θέμα μάς παραπέμπει άμεσα στις ανεξάντλητες καλλιτεχνίες της φύσης. Είναι συγκινητικό να ανακαλύπτεις τόση ομορφιά στα ελάχιστα του κόσμου, που μπορεί πολλές φορές στο παρελθόν να είχες προσπεράσει. Να εστιάζεις ξαφνικά σε μια ταπεινή μυκοχλωρίδα, που παραθέτει άλλοτε τα μικρά τα καπελάκια σε σχήμα ομπρέλας, κύπελου, χωνιού, καμπάνας, όστρακου, βεντάλιας ή αλεξίπτωτου, κι άλλοτε ξεδιπλώνει κυματιστές επιφάνειες γεισωμάτων, λαβυρινθώδη ελάσματα, κερατοειδείς ακίδες και ακανόνιστες συνθέσεις, παίζοντας πάντα με ασυνήθιστες ματιέρες και μια απαράμιλλη κλίμακα των χρωμάτων.