Στην παρούσα δεύτερη έκδοση των ποιημάτων του Φρανσουά Βιγιόν, εκτός από ορισμένες, δευτερεύουσας σημασίας, επεμβάσεις που αφορούν στην προσαρμογή της μετάφρασης σύμφωνα με τους καινούριους γραμματικούς κανόνες, διατηρήθηκε η λεκτική και υφολογική απόδοσή τους από τον Σπ. Σκιαδαρέση. Μολονότι η εξέλιξη της γλώσσας δεν έχει προσεταιρισθεί πολλές από τις λύσεις του μεταφραστή, προτιμήσαμε να αποφύγουμε τις δραστικές επεμβάσεις: και διότι έτσι θα υπήρχε κίνδυνος να αλλοιωθεί το ύφος και ο ρυθμός της μετάφρασης, και διότι οι επιλογές των λέξεων και η γλωσσική δομή αντανακλούν τη συνείδηση μιας εποχής. Άλλωστε δεν υπάρχει πια και ο ίδιος ο μεταφραστής για να υπερασπίσει το κείμενό του. (Σχόλιο του επιμελητή)

«Το έργο του Φρανσουά Βιγιόν»:
[...] Μ' απ' όλη αυτή την προγενέστερή του ποίηση, ένα μόνο έργο του έκαμε τόσο βαθιά εντύπωση, ώστε -όπως κι όλοι οι ποιητές των 14ου και 15ου αιώνων- να επηρεαστεί από τη σοφή, διδαχτική, κυνική κι ευτράπελη ομορφιά του. Κι αυτό το έργο είναι το περίφημο μεσαιωνικό ποίημα: "Το Ρομάντσο του Ρόδου".
Τα ποιήματα που 'γραψε ο Βιγιόν στην πρώτη του δημιουργική περίοδο είναι μάλλον κοινότοπα. Τέτοια είναι η μπαλάντα που 'γραψε για λογαριασμό του Πρεβότου του Παρισιού Ρομπέρ ντ' Ετουτεβίλ, για να τη χαρίσει στη γυναίκα του Αμπρουάζ ντε Λορέ. Το ποίημα αυτό είναι το πιο ανούσιο έργο του Βιγιόν, που δείχνει πως ο ποιητής μας δεν θα πρόκοβε ποτέ στ' αριστοκρατικό και προσποιητό ποιητικό ύφος που ήταν τότε τόσο της μόδας. Την ίδια εποχή έγραψε και την Μπαλάντα της καλής διδαχής, έργο κι αυτό πολύ αδύνατο μα που παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, γιατί αντικαθρεφτίζει τις πρώτες εντυπώσεις του ακόμα τίμιου και φρόνιμου εαυτού του από την πρώτη του επαφή με την άθλια εκείνη παρέα, της οποίας έγινε αργότερα ένα από τα πιο ενεργά μέλη. Στην μπαλάντα του αυτή ξεσηκώνεται ενάντια στους εγκληματίες συντρόφους του, τους επιτιμά και τους συμβουλεύει να ξαναγυρίσουν στον ίσιο δρόμο. Αυτά τα λέει σαν τίμιος άνθρωπος, μα σαν ποιητής δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο του.
Τότε φαίνεται πως έγραψε και μια ολόκληρη σειρά από μπαλάντες, που ανήκουν σ' ένα είδος ποιητικού παιχνιδιού, που ήταν πολύ της μόδας στο 15ον αιώνα και που το καλλιέργησαν ιδιαίτερα ο Ντεσάν κι ο Σαρτιέ. Οι μπαλάντες αυτές αποτελούνται από μιαν αλληλουχία αστείων κι αποφθεγμάτων, αντιλεγμένων ή επιβεβαιωμένων από την επωδό.
Τέτοιες είναι οι μπαλάντες του: Ενάντια στην αλήθεια, των Παροιμιών, των Μικρών στοχασμών, κι η περίφημη για τη χάρη κι εξυπνάδα της Μπαλάντα των γυναικών του Παρισιού.
Έτσι λοιπόν στα 1456, χάρη στις μπαλάντες του και στο Ρομάντσο της Διαολοπορδής (Le Roman du Pet au Deable); που δυστυχώς χάθηκε, ήταν πασίγνωστος γι' αυτό και του άρεσε ν' αυτοτιτλοφορείται: "Ο πολυξακουσμένος Βιγιόν".
Ολόκληρο το ποιητικό έργο του, αυτό δηλαδή που διασώθηκε και μας είναι γνωστό, μπορεί να μην είναι πολύ μεγάλο -τρεις χιλιάδες στίχοι πάνω-κάτω- είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό και πρωτότυπο. Αποτελείται από την Κληροδοσιά, τη Διαθήκη, τα Διάφορα άλλα ποιήματα και τις Μπαλάντες που 'γραψε σε γλώσσα ζαργκόν.