Σε όλες τις συνεντεύξεις -και είναι πραγματικά πάρα πολλές- που παραχώρησε σε συναδέλφους δημοσιογράφους, του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου, ο Φαίδων Ματθαίου αναφέρεται ως ο πατριάρχης του ελληνικού μπάσκετ, ως ένας εκ των πληρέστερων και πολυτάλαντων αθλητών, χαρισματικός ως αφηγητής ιστοριών του μπάσκετ, ενώ αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο μορφωμένους έλληνες προπονητές (πτυχιούχος γεωπόνος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), ρηξικέλευθος σε μεθόδους προπόνησης και «κοουτσαρίσματος», στις οποίες κατέληγε έπειτα από μελέτες και εμπειρίες. Ακόμη και σήμερα. εν έτει 2001, όπως αποδείχθηκε σε μια πρόσφατη έρευνα του περιοδικού «Τρίποντο», συμπεριλαμβάνεται σε κάποιες ιδανικές πεντάδες παικτών, αλλά και στην κατηγορία των προπονητών ως ένας από τους πιο επιτυχημένους όλων των εποχών. Ας σημειωθεί ότι είναι ο μοναδικός έλληνας προπονητής που δύο φορές επιλέχθηκε ως προπονητής της Μεικτής Ευρώπης. Το έργο του άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί «μεγάλο». Ως παίκτης ήταν από τους κορυφαίους της χώρας μας όλων των εποχών, ενώ ήταν από τους πρώτους που έπαιξαν στο εξωτερικό (Ιταλία) με τεράστιες διακρίσεις. [...] Είχα την τιμή να τον ζήσω από κοντά ως παίκτης του στον Πανιώνιο και την Εθνική Ενόπλων, αλλά και ως συνεργάτης του επί μία σειρά διετιών στο Δ.Σ. του Συνδέσμου Προπονητών, από το 1980 μέχρι το 1996. Από την πλευρά του παίκτη θα προσπαθήσω να αποδώσω όσο πιο λιτά και κατανοητά μπορώ ότι η προσφορά του -και σε μένα, και πιστεύω, αν όχι σ' όλους τους παίκτες που πέρασαν από τα χέρια του, με βεβαιότητα στην πλειονότητά τους, όπως δηλώνουν και αρκετοί εκ των διασημοτέρων- ήταν η μεγαλύτερη δυνατή. Προς τούτο, θα χρησιμοποιήσω τη διάσημη ρήση του Bobby Knight σχετικά με το ποια θα ήθελε να είναι η επιρροή του στους αθλητές του: «Θέλω αυτό το παιδί, όταν φύγει, να πει ότι έμαθε περισσότερα στο μπάσκετμπολ, από οποιοδήποτε μάθημα διδάχθηκε στο Πανεπιστήμιο της Indiana». Στην περίπτωση όμως του Φαίδωνα Ματθαίου έχουμε τους ίδιους τους αθλητές -από τους πιο φημισμένους μέχρι τους πιο άσημους- να δηλώνουν ότι δεν έμαθαν μόνο τα μυστικά του μπάσκετ, αλλά πολύ περισσότερα, τα οποία υπήρξαν καταλυτικά για τη ζωή τους και την προσωπικότητά τους. Θα σταθώ στη δεύτερη αυτή μορφή γνωριμίας -της συνεργασίας μας- και θα πω ότι ήταν αυτός στον οποίο οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά: α) Η επαναδραστηριοποίηση του Συνδέσμου το 1980, περίπου, που είχε ιδρυθεί το 1971. β) Η λειτουργία των Σχολών Προπονητών της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού που άρχισαν το 1981. γ) Η έγκριση και η υπογραφή από το Υπουργείο Πολιτισμού του Κανονισμού Προπονητών Μπάσκετ το 1992. δ) Το ότι με τους συνεργάτες του στο Δ.Σ. του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητών κατάφερε να καθιερώσει και να επιβάλει ώστε ο εκάστοτε ομοσπονδιακός προπονητής να είναι Έλληνας. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)