Τα αρπακτικά πουλιά αποτελούσαν πάντοτε αντικείμενο θαυμασμού. Η πτήση, το μεγαλείο, η αρχοντιά και η τρομερή του όραση, όσο και η ταχύτητα και η ικανότητα τους να πιάνουν άλλα ζώα, πάντοτε αποσπούσαν τον θαυμασμό και το δέος. Έτσι, από νωρίς περιβλήθηκαν με μυθικές ικανότητες και αποτέλεσαν θεϊκά σύμβολα. Στην αρχαία Ελλάδα οι αετοί ήταν ιερά πουλιά του Δία και τα γεράκια του γοργοπόδαρου Ερμή. Ήταν τόσο μεγάλη η εκτίμηση του κόσμου για αυτά, ώστε ο φόνος ενός τέτοιου πουλιού ισοδυναμούσε με ιεροσυλία και ο δράστης αντιμετώπιζε σοβαρότατες ποινές. [...] Η χώρα μας είναι μια προικισμένη γωνιά του πλανήτη με εκπληκτική ποικιλία τοπίου, κλιματικών τύπων και οικοσυστημάτων. Αν και μικρή σε έκταση, διαθέτει τέτοιον πλούτο και φυσική ομορφιά, που ξελογιάζει και μαγνητίζει ανθρώπους από άλλες χώρες, ενώ ο φυσικός παράγοντας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και του ανήσυχου, ατίθασου, εξερευνητικού και φιλομαθούς πνεύματος των κατοίκων της. Ευρισκόμενη μεταξύ τριών ηπείρων, η μικρή Ελλάδα διαθέτει είδη άγριων φυτών και ζώων που προέρχονται από την Ευρώπη, της Ασία και την Αφρική, ενώ αποτελεί αεροδιάδρομο για την ετήσια μετανάστευση μιας μεγάλης ποικιλίας πουλιών, κάθε είδους. Μεταξύ αυτών και αρπακτικών. [...] Ας απολαύσουμε μαζί την ομορφιά κάποιων από αυτά τα αξιοθαύμαστα και θρυλικά πουλιά, πολλά είδη από τα οποία είναι πανάρχαια, έχοντας αποικήσει την ελληνική χερσόνησο λίγο καιρό αφότου αυτή αναδύθηκε από τη θάλασσα Τηθύ, εδώ και αρκετά εκατομμύρια χρόνια και συντροφεύοντας την ανθρώπινη παρουσία εδώ, ήδη από την απαρχή της. Υπό αυτή την οπτική παρατηρώντας τα, βλέπουμε ό,τι έβλεπε ο πρωτογενής προγονός μας σε αυτή τη χώρα, κάτι δηλαδή σαν μια ματιά στο ζωντανό παρελθόν μας. Η απώλειά τους επομένως σημαίνει την παντοτινή έλλειψη κάποιου αειθαλή παράγοντα της πολιτισμικής και της φυσικής μας κληρονομιάς. Γιάννης Πουλόπουλος, για το "Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγρια Ζωής".