Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας έφθασε, τον Ιανουάριο του 1828, στην επαναστατημένη χώρα μπόρεσε, χωρίς ουσιαστικές αντιστάσεις, να εγκαθιδρύσει το συγκεντρωτικό του καθεστώς. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1831, οι αντίπαλοί του είχαν τόσο ενισχυθεί ώστε να διεκδικούν, στο όνομα των συνταγματικών ελευθεριών, δυναμικά την εξουσία. Στο βιβλίο αυτό ανιχνεύονται οι προϋποθέσεις και οι παράγοντες που επέτρεψαν την ανατροπή των ευνοϊκών για τον Καποδίστρια ισορροπιών και την ενίσχυση των αντικυβερνητικών. Αναζητούνται τα διάφορα στάδια από τα οποία διήλθε η αντιπολίτευση, η σύνθεσή της, οι ποιοτικές της μεταλλαγές, η ιδεολογία και τα ιδεολογήματά της, η πολιτική της πρακτική, οι δικές της επιλογές για την οργάνωση της χώρας.
Παράλληλα, εξετάζονται οι ιδεολογικές θέσεις και η πολιτική του Καποδίστρια και των συνεργατών του. Υποστηρίζεται ότι, ενώ το πρόγραμμα του Κυβερνήτη είχε σαφή στοιχεία πολιτικού εκσυγχρονισμού, η επιμονή του να διέλθει η χώρα από ορισμένα, αυστηρά ελεγχόμενα, στάδια εξέλιξης στένεψε από την αρχή τα περιθώρια ενός διαλόγου με τις κοινωνικές εκείνες ομάδες που διέφεραν σε βασικά σημεία από τις παραδοσιακές δυνάμεις. Οι ομάδες αυτές ήταν εξίσου παράγοντες εκσυγχρονισμού και η ένταξή τους στην αντιπολίτευση δεν ήταν δεδομένη.
Επισημαίνεται, επίσης, η αυξανόμενη ανάμειξη των τριών μεγάλων δυνάμεων στις ελληνικές υποθέσεις, αλλά τονίζεται ότι δεν ήταν αυτή που καθόρισε, τουλάχιστον αποφασιστικά, την πορεία της αντιπολίτευσης και, γενικότερα, τους εσωτερικούς συσχετισμούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)