Η βία μάς απειλεί από κάθε πλευρά. Ανθούσε ήδη στον αρχαίο κόσμο. Αλλά όπως φαίνεται, οι έλληνες συγγραφείς, οι αθηναίοι συγγραφείς, οι οποίοι μας άφησαν έργα, δεν έπαψαν να εναντιώνονται στη βία με όλες τις δυνάμεις τους, ώστε να μην την απορρίψουν και να την καταδικάσουν. Εναντίον της ανακάλυψαν και υπερασπίσθηκαν τα ιδεώδη της δικαιοσύνης, της πραότητας και της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Το βλέπουμε και σε περιπτώσεις όπου η βία φαινόταν ότι θα διαρκούσε για πάντα. Είναι η περίπτωση αυτού του τόσο ελληνικού λογοτεχνικού είδους, που είναι η τραγωδία. Είναι η περίπτωση των μυθικών αφηγημάτων, όπου οι θεοί δείχνουν τόση σκληρότητα και αδικία. Είναι αυτές οι ποικίλες αρχαίες μαρτυρίες που μας παρουσιάζονται εδώ τόσο παραστατικά, ώστε φαίνεται σαν να εμφανίστηκαν για πρώτη φορά, εκείνη τη στιγμή. Ύστερα από δύο κεφάλαια επικεντρωμένα στην Ελλάδα, η Jacqueline de Romilly παρουσιάζει μια σύγκριση ανάμεσα στις μορφές της βίας της εποχής μας και της Αθήνας του 5ου αιώνα π.Χ. και αναζητά στο ελληνικό πνεύμα τα στοιχεία εκείνα, που θα μπορούσαν να ενισχύσουν και να ενθαρρύνουν τη συνηγορία της εναντίον της βίας. Οι συγκεντρωμένες αυτές μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι χάρη σε αυτή τη στροφή προς την αρχαιότητα, θα μπορούσαμε να ξαναδώσουμε ζωή σε αυτές τις τόσο απαραίτητες αξίες, που έφερε στο φως η Ελλάδα, και σήμερα ίσως έχουν λίγο πολύ λησμονηθεί. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)