Την Δούκισσαν της Πλακεντίας δεν την ενόησαν εις τας Αθήνας· ίσως μάλιστα και να την παρενόησαν. Πολλά και ωραία εγράφησαν δι' αυτήν· αλλ' όχι πλήρη, και το σπουδαιότερον, όχι εξηκριβωμένα. Ο φιλελληνισμός της, εκδηλωθείς, διαρκούντος μεν του Αγώνος, δι' αρωγών της προς τους μαχόμενους υπέρ της ελευθερίας των, κατόπιν δε, εν Ναυπλίω μεν δι' επιδομάτων χάριν εκπαιδεύσεως ορφανών τέκνων διαπρεπών αγωνιστών, εν Αθήναις δε υπέρ της υποστηρίξεως επιφανών Ελλήνων και υψηλοτέρας ανατροφής των τέκνων των· τέλος η κατά την τελευταίαν ταύτην περίοδον του βίου της διάθεσις των εισοδημάτων της προς εκτέλεσιν κοινωφελών έργων και ίδρυσιν μνημειωδών οικοδομημάτων θα απετέλει κατά πάντα ταύτα θέματα, δυνάμενα να αναπτυχθώσι μόνον εις ειδικά σχετικά άρθρα, ων η εκπόνησις θα ένειχεν ίσως και ποιάν εκδήλωσιν ευγνωμοσύνης του Τόπου προς αυτήν.