Συμπληρώθηκαν τριάντα εφτά χρόνια από το θάνατο του Γιώργου Κοτζιούλα (29 Αυγούστου 1956), του προλετάριου ποιητή της Εθνικής Αντίστασης. Πιστεύω, πως η σημαντική αυτή μορφή των Γραμμάτων μας δεν έχει βρει ακόμη τη θέση που της αξίζει. Έγιναν κάποιες κινήσεις, μελέτες, αφιερώματα. Όχι όμως όσες θα έπρεπε.
Το έργο του Γιώργου Κοτζιούλα, ποιητικό, πεζογραφικό, θεατρικό, μεταφραστικό δονείται από το πάθος μιας ζωής γεμάτης ιδανικά και αξίες.
Ο Γιώργος Κοτζιούλας προλετάριος ο ίδιος από μικρό παιδί είχε γευθεί τις χαρές του αγώνα, αλλά και τις πίκρες από τις δύσκολες στιγμές της ζωής και του κινήματος. Γι' αυτό και όλα αυτά τα αποτύπωσε στα κείμενα του με τόλμη και πάθος.
Σήμερα, μετά από τριάντα εφτά χρόνια, το έργο του έχει πολλούς φίλους, όχι όμως τόσους όσους θα έπρεπε. Ας τον διαβάζουμε συχνά και προπαντός οι νεολαίοι μας. Θα έχουν να διδαχτούν πολλά. (ΝΙΚΟΣ Β. ΚΟΣΜΑΣ, από την έκδοση)