Τα όσα ακολουθούν δεν είναι καρπός συγγραφής με την άνεση που προσφέρει η προσωπική μου βιβλιοθήκη, είναι καρπός των παραδόσεων, τις οποίες κατά την τελευταία δεκαετία πραγματοποίησα σε διάφορα "ανοικτά" "λαϊκά πανεπιστήμια". Τις παραδόσεις αυτές φιλόπονοι μαθητές φρόντιζαν να τις μαγνητοφωνούν κι έτσι -μετά την απομαγνητοφώνηση- σχηματίστηκε ένα ιστορικό corpus που αυτοί έκριναν πώς είχαν χρέος -λόγω των τελευταίων ατυχών επιλογών της πολιτείας- να λάβουν οι παραδόσεις αυτές μορφή βιβλίου, προσιτού στο ευρύ κοινό και μάλιστα στη μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία που ταλανίζεται άδικα με ά-σκοπους και ά-στοχους συγγραφικούς πειραματισμούς πάνω στο ιερό σώμα της ελληνικής ιστορίας. Όταν εισερχόμαστε στον ιερό ναό της ψυχής των παιδιών, πρέπει να είμαστε καθαροί στις σκέψεις και στις προθέσεις. Αλλιώς, ούτε παιδαγωγοί, ούτε συγγραφείς, ούτε επιστήμονες είμαστε. Και αυτό, αν δεν το γνωρίζουν διάφοροι "ιστοριομάστιγες" συγγραφείς, οφείλει να το γνωρίζει η πολιτεία και τα όργανά της.
Το βιβλίο αυτό, εκτός από την αναγκαία πύκνωση που απαιτείται, όταν ο προφορικός λόγος γίνεται γραπτός, και κάποιες υποσημειώσεις, για να γίνουν εύληπτα κάποια σημεία του, κυρίως όμως για να αποκτήσουν συνοχή τα επί μέρους κεφάλαια, δεν έχει επιβαρυνθεί με άλλα στοιχεία αναγκαία σε αυστηρά επιστημονικές συγγραφές. [...]

(από τον πρόλογο της έκδοσης)