Ζητήματα όπως εκείνα της "πρωτοπορίας", του "μοντερνισμού", της "νεωτερικότητας" και άλλων συναφών όρων και εννοιών έχουν κατά πολύ απασχολήσει κριτικούς, ακαδημαϊκούς, θεωρητικούς της λογοτεχνίας και των τεχνών, και γενικά υπεύθυνους του πολιτισμού, τόσο στο διεθνή όσο και στον ελλαδικό χώρο. Εντούτοις, αντί να προσδιορίζουν ή να παρέχουν ερμηνείες ή διευκρινίσεις φερ ειπείν, στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στις τέχνες, όροι όπως "μοντέρνος" ή "μοντερνιστικός", "μεταμοντέρνος", "σύγχρονος", "νεώτερος" ή "νεωτερικός" κλπ. το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν σύγχυση. Δεν πλησιάζουν με μέτρο την προσωδία στην ποίηση, την αφηγηματική τεχνική στην πεζογραφία, το πλάσιμο χαρακτήρων και πρωτογενών ιδεών, αλλά και την αφηγηματική γλώσσα που να κυριολεκτεί κλπ. Επίσης, τόσο ως υπαινιγμός και ως παρομοίωση όσο ως μεταφορά και ως συμβολισμός, μας οδηγούν στο να διαπραγματευτούμε την τέχνη του λόγου με τις εικόνες που "συγκρούονται" ή που πλάθονται για να γίνουν πιο επικοινωνίσιμες, για να περιοριστώ εδώ σε έναν μόνο προβληματισμό. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)