ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ. Ο συγγραφέας χαμογελάει και περιμένει. Ξέρει τι θα κάνουν -ή και τι (και γιατί) δε θα κάνουν- οι φαρισαίοι. Για να το συνειδητοποίηση κι ο αναγνώστης: Με τη δίωξη πλήττομε την πηγή, και ειδοποιούμε άλλες πιθανές πηγές αντιστάσεως πως θάχουν ν' αντιμετωπίσουν δίωξη. Έτσι ελπίζομε πως συστέλλονται - ή συστέλλουν την έκφραση οπωσδήποτε... Είναι ο τρόπος των απροσχημάτιστων δεσποτειών -και τέτοιες -υπάρχουν και "κοινοβουλευτικές" βέβαια, δικτατορικώτατες ασφαλώς, εν ονόματι "Δημοκρατίας" μάλιστα και "ισχυράς λαϊκής εντολής"! Όταν θεωρούν το Λαό αρκετά δούλο και τα όργανά τους χαλκεύσεως πλαστής "κοινής γνώμης" -όπως σ' εμάς εδώ τους υπανάπτυκτους (τόσο στην Οικονομία όσο και στη Συνείδηση και στην Ελευθερία)- αρκετά αποδοτικά, προτιμούν τη δίωξη. Μάλιστα όταν η πηγή είναι απ' τις πολύ ασυμβίβαστες και δεν "έρχεται σε λογαριασμό" - δηλαδή σε κονφόρμ με το Κατεστημένο.
Με τη σιωπή αντί διώξεως, μειώνομε την εξακτίνωση και την εμβέλεια: πόσοι θα το διαβάσουν -θα το ανακαλύψουν από μόνοι τους και θα το διαβάσουν- ένα δύσκολο μάλιστα βιβλίο; Και σε πόσους θα το μεταδώσουν, θα το δανείσουν, θα το ξαναδανείσουν; Επιτέλους, όχι άλλοι, όχι περσότεροι από κείνους πού διαβάζουν -πού είναι σε θέση, πάντως, να διαβάσουν- δύσκολα και δυσάρεστα βιβλία. Δεν ξεπερνούν τις δυο χιλιάδες αυτοί στον Τόπο μας - κ' ειν' έτσι κ' έτσι, για όλες τις πολιτικές εξουσίες, χαμένοι κι αφ' εαυτού τους: έχουν γνώμες, κρίσεις προσωπικές, δικές τους θέσεις, δικιά τους κίνηση - κύτταρα "ενοχλητικά" εκ φύσεως· μεταξύ τους τα λεν, μεταξύ τους τα λέγαν πάντα, τα γράφαν... Περιορίζομε, με τη σιωπή, το πράγμα σ' αυτούς, αντί με τη δίωξη να τ' ανοίξουμε στους εκατονταπλάσιους, στους χιλιαπλάσιους, στα οχτώ εκατομμύρια.
Έτσι έκαναν με την "Πυραμίδα 67", το '50.
Έτσι με "Τα Νέα Ελληνικά", το '52 και το' 57.
Έτσι ως κι η αδίσταχτη "Οκταετία" ακόμη, η λυσσαλέα κρινόμενη και ανατιναζόμενη με την "Κριτική του Μεταπολέμου", το '62.