Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στις 1541963 στο Χαλάνδρι, όπου και μεγάλωσε Σπούδασε τεχνολόγος μηχανικός, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με το θέατρο Εργάστηκε ως καλλιτεχνικός συντάκτης (από το 1989 έως το 1992) σε εφημερίδες, περιοδικά και την τηλεόραση Τα τελευταία χρόνια, εκτός από την πεζογραφία, ασχολείται επαγγελματικά με το σενάριο Έχει γράψει σενάρια για τηλεοπτικές σειρές, ενώ από το 1995 ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον κινηματογράφο Έχει γράψει δέκα σενάρια για ταινίες μεγάλου μήκους -ανάμεσά τους οι "Απόντες" (1996), ο "Βασιλιάς" (2002) και η "Αγρύπνια" (2005), όλες σε σκηνοθεσία Νίκου Γραμματικού, οι "Ώρες κοινής ησυχίας" (2006), σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάκου, κά Για μια απ αυτές, τους "Απόντες", τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο 37ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1996 Ενεργό μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας, διδάσκει σενάριο σε σεμινάρια και σε προγράμματα σπουδών κινηματογράφου Ποιήματα και διηγήματά του έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς, ενώ το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων "Η ενοχή των υλικών" (Πόλις, 1997), τιμήθηκε με το Βραβείο Μαρίας Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα: "Ο Ζίγκι απ τον Μάρφαν" (Πόλις, 1998, κυκλοφορεί και στα ιταλικά από τις εκδόσεις Crocetti), "Το γονίδιο της αμφιβολίας" (Πόλις, 1999, β΄ εκδ Μεταίχμιο, 2012, κυκλοφορεί σε επτά γλώσσες -στα γερμανικά από τις εκδ Reclam, στα γαλλικά από τις εκδ Gallimard, στα ιταλικά από τις εκδ Ponte Alle Grazie, στα σλοβενικά, στα κινέζικα κά), "Αγιογραφία" (Πόλις, 2003, κυκλοφορεί στα γερμανικά από τις εκδ Reclam και στα γαλλικά από τις εκδ Gallimard) και "Τα παιδιά του Κάιν" (Μεταίχμιο, 2011)