Η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία στεφανώθηκε τους τελευταίους καιρούς για μιαν ακόμη φορά με τον φωτοστέφανο του μαρτυρίου. Μεγάλος αριθμός λειτουργοί της, ακολουθώντας τη μακρά Παράδοσι του ελληνικού κλήρου, να είναι πάντα πρόμαχος στις επάλξεις της Πίστεως και της Ελευθερίας, έλαβαν μέρος στους τελευταίους εθνικούς αγώνας από το ένδοξο Σαράντα κι εδώ. Η στάσις τους αυτή τους έκαμε στόχο των Αρχών Κατοχής κι ύστερα των κομμουνιστοσυμμοριτών. Η συνέπεια ήταν να υποστούν σκληρά βασανιστήρια και τέλος το μαρτυρικό θάνατο.
Από τους εθνομάρτυρας αυτούς κληρικούς πολλοί ήσαν μεγάλες μορφές. Τους στόλιζαν πολλές χριστιανικές αρετές κι είχαν βαθειά συναίσθησι του καθήκοντός τους προς την πατρίδα. Άλλοι απ' αυτούς ήσαν απλοί, συνηθισμένοι "παπάδες". Αλλά και οι πρώτοι και οι δεύτεροι μέσα στην τρομοκρατία της εποχής εκείνης βρήκαν τη δύναμι ν' αντιτάξουν σε ξένους και ξενοκινήτους το ηρωϊκόν "όχι". Είναι δίκαιο, να επισύρη το παλληκαρίσιο θάρρος τους αυτό τον ανυπόκριτο θαυμασμό μας. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)