Η ετεροβαρής ανάδυση της πνευματικότητας στις μέρες μας είναι ένα προϊόν του μεταμοντερνισμού. Και γεννιέται το ερώτημα: Σε μια τέτοια κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική κατάσταση μπορούμε να μιλάμε για πνευματικότητα; Και αν ναι, τι είδους; Μια διαρκώς και πιο ολιστική προοπτική στην Ψυχιατρική και Ψυχοθεραπεία έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, αρχίζοντας από την επανεκτίμηση της ψυχοσωματικής Ιατρικής και φθάνοντας μέχρι την επαν-ανακάλυψη της πνευματικότητας.
Πράγματι, η επιστημονική έρευνα της πνευματικότητας ως «ζωντανής εμπειρίας» θεωρείται σήμερα από μια μεγάλη gamma επιστημόνων της ψυχικής υγείας ότι θα πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψη, τόσο ως προς το εξωτερικό (ιστορικό, πολιτισμικό και κοινωνικό) πλαίσιο ένταξής της, όσο και ως προς εσωτερικές δυνάμεις, όπως σκέψεις, αισθήματα, συναισθήματα και πεποιθήσεις, που επιδρούν στην ασυνείδητη πλευρά ενός προσώπου, μορφοποιώντας την εμπειρία της πνευματικότητάς του. Είναι γεγονός ότι η θρησκευτικο-πνευματική ταυτότητα συγκολλά ισχυρότερα από καθετί άλλο (γλώσσα, φυλή κ.λπ.) τα πρόσωπα.
Όσο θα υπάρχει δε άνθρωπος, θα υπάρχει και πνευματικότητα, ακόμα και ως αντι-πνευματικότητα ή Υλισμός! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)